Podziel się pokrzywą

Wczoraj, gdy akurat zbierałam pokrzywę nadjechała rowerem ze wsi moja najbliższa kuma, 84-letnia pani Anna.
– A co ty tak w tym zielsku siedzisz? – pyta.
– Pokrzywę na kolację zbieram. Pyszna jest. Może i pani zje ze mną?
– A co ja sobie będę gardło parzyć!

Wiosną całe naręcza młodziutkiej pokrzywy (Urtica dioica L.) wykorzystuję w kuchni. Nie będę podawała konkretnych przepisów. Dla mnie kuchnia jest niczym pracownia alchemiczna. Miejsce magiczne, gdzie uruchamia się wyobraźnia i kreatywność. Tu uaktywniają się wszystkie zmysły. Dotyk – gładkość i szorstkość składników. Oczy i zmysł węchu. A na koniec słuchu – miłe dla ucha bulgotanie wydobywające się z garnka.

Eksperymentuj, próbuj, doświadczaj. Pokrzywa daje w tej materii duże pole do popisu.

Po sparzeniu wrzątkiem liście przestają parzyć. Można je dusić z ulubionymi przyprawami (u mnie czosnek, świeżo starta gałka muszkatołowa, sól, pieprz). Dodawać do zup, wiosennych sałatek, smażyć w cieście. Tarta ze sparzoną młodą pokrzywą wymieszaną z serem feta daje niebiański smak. Mam też dobrą informację dla wielbicielek kiszonek – liście pokrzywy można kisić podobnie jak kapustę.

Jedzenie pokrzywy usuwa z organizmu szkodliwe produkty przemiany materii, poprawia kondycję, samopoczucie i wygląd skóry. Ze względu na dużą zawartość działającego przeciwzapalnie boru Rheumatoid Disease Foundation zaleca jej spożywanie przy reumatoidalnym zapaleniu stawów.

Od lat, każdej wiosny nastawiam pokrzywowy napój z bąbelkami. W sam raz dla strudzonej pracą (a w maju jej nie brakuje) gospodyni. Przepis zaczerpnęłam z książki autorstwa Barbary i Adama Podgórskich pt. Polski zielnik kulinarny.
Napój jest lekko gazowany, ma wytrawny smak i wszystkie właściwości zdrowotne pokrzywy.

Pokrzywowy napój radości

• 50 dag liści młodych pokrzyw
• 3 litry wrzątku
• 25 dag cukru nierafinowanego
• 2 dag drożdży

Pokrzywę zalej wodą i gotuj przez 30 minut. Następnie przecedź przez sito. Do płynu dodaj cukier, wymieszaj. Ostudź go do temperatury pokojowej.
Drożdże rozpuść w niewielkiej ilości letniej wody. Po około 5 minutach dodaj je do pokrzywowego odwaru. Pozostaw do fermentacji na dobę. Następnie rozlej płyn do butelek. Zakręć delikatnie, aby „pracujące” drożdże nie rozsadziły butelki. Przenieś je do chłodnego pomieszczenia na 5 dni.
Napój podawaj schłodzony. Ciesz się bąbelkami. I życiem. I wiosną!

Każdego roku pokrzywowe zbiory rozdzielam sprawiedliwie na trzy części: dla ludzi, dla zwierząt i dla roślin. Pokrzywa to szczodra roślina. Sprzyja wszystkiemu, co żyje.

Na potrzeby ziół, kwiatów i warzyw, które uprawiam przygotowuję gnojówkę z pokrzyw.
Kurom dodaję suszonej pokrzywy do ziarna. Gdy na dworze śnieg i nie ma nic zielonego, co można by do dzioba włożyć taka pokrzywa to prawdziwy rarytas. Ptaki mają po niej mnóstwo energii, a jajka twarde skorupki i ładnie wybarwione żółtka.
Psom i kotom dosypuję zmielonej pokrzywy do jadła. Sierść im błyszczy i jest gęsta niczym owcze runo.
Ja przez cały rok popijam pokrzywowy napar. Nie skąpię pokrzywy również moim włosom i skórze.

A na najbliższą zimę mam następujący plan. Rozsiądę się wygodnie przy kominku, będę palić fajkę nabitą suszonymi korzeniami pokrzywy i snuć opowieści. Bowiem zgodnie z zaleceniami zielarki, Anny Potockiej płuca po takiej kuracji stają się sprawne niczym kowalskie miechy. A potem zaciągnę się do orkiestry dętej.

A Ty za co cenisz pokrzywę? Używasz jej w swojej kuchni? A może w ogrodzie?